تفاوت بین دویدن جاگینگ (jogging) و خود دویدن (running) چیست؟ آیا واقعاً تفاوتی با هم دارند؟ آیا این تفاوت اهمیت دارد؟
برای بعضی افراد، بله اهمیت دارد. در جوامع دویدن، اینکه یک جاگر (jogger به دونده‌ای می‌گویند که به شکل جاگینگ بدود) باشید، یک تعریف نیست. اما واقعیت این است که تعاریف می‌توانند متفاوت باشند و واقعاً هیچ قانون مشخصی وجود ندارد که آشکارا بگوید چه زمانی در حال دویدن از نوع رانینگ هستید و چه زمانی در حال دویدن از نوع جاگینگ هستید.
دویدن جاگینگ چیست؟
قبل از اینکه به شکل مفصلی به جاگینگ بپردازیم، نخست اجازه دهید ببینیم ویکی‌پدیا چه تعریفی از این کلمه دارد.
جاگینگ (jogging) یک نوعی از دویدن یا یورتمه راه‌رفتن در سرعتی آهسته یا لذت‌بخش است. هدف اصلی این نوع دویدن افزایش آمادگی جسمانی با کمترین فشار روی بدن در مقایسه با دویدن سریع‌تر از پیاده‌روی یا حفظ سرعتی ثابت برای دوره‌های زمانی یا بازه زمانی طولانی است. جاگینگ را می‌توان در انواع مسافت‌های کوتاه و طولانی انجام داد و به دلیل سرعت پایینی که دارد، یک ورزش استقامتی هوازی محسوب می شود.
تعریف دویدن جاگینگ
جاگینگ در واقع یک سرعت آرام و ملایم در دویدن است. به‌طورکلی سرعت جاگینگ بین ۶.۱۲ و ۹.۲۳ دقیقه بر کیلومتر (البته تعیین این بازه سرعتی چندان درست نیست. چون هر فردی با توجه به توانایی‌ها و سابقه ورزشی که دارد میتواند با سرعت متفاوتی جاگینگ کند. اما به‌طورکلی سرعت جاگینگ یا نرم‌دویدن به حدی است که فرد میتواند به راحتی حرف بزند. در ادامه بیشتر به تعریف آن می پردازیم) است.
تاریخچه دویدن جاگینگ یا نرم دویدن
سرمنشا کلمه جاگ (jog) به میانه قرن ۱۶م میلادی در انگلیس باز می‌گردد. ریشه‌شناسی این کلمه ناشناخته است، اما ممکن است به شاگ (shog) یا یک اختراع جدید مرتبط بوده باشد. در ۱۵۹۳، ویلیام شکسپیر شاعر نامدار انگلیسی رمان رام کردن شیطان را نوشت، و در آن به جاگینگ به این شکل اشاره کرد: ” شما ممکن است در حالی که چکمه‌های‌تان هنوز سبز هستند، در حال جاگینگ باشید”. در آن زمان، این کلمه معمولاً به معنی «رفتن» استفاده می‌شد.
واژه jog اغلب در ادبیات انگلیسی و در آمریکای شمالی به منظور توصیف حرکات سریع کوتاه چه عمدی و چه غیرعمدی به کار می‌رفت. همچنین برای توصیف یک لرزش یا ضربه سریع و شدید نیز استفاده می‌شد. ریچارد جفرز، طبیعت‌شناس انگلیسی کلمه “جاگر یا jogger” را به عنوان افرادی توصیف می‌کنند که به سرعت حرکت می‌کنند و از دیگران عبور می‌کنند. این کاربرد در امپراطوری بریتانیا رایج شد و در رمان My Run Home در سال ۱۸۸۴، نویسنده استرالیایی به اسم رالف بولدروود در این باره نوشت: ” پرده‌های اتاق خواب شما هنوز کشیده بود وقتی که من در حال جاگینگ صبحگاهی‌ام از کنار خانه‌تان عبور کردم “.
در ایالات متحده آمریکا، جاگینگ به معنی “کار جاده” برای وقتی بود که ورزشکارها تمرین می‌کردند، مثلاً بوکسورها معمولاً چندین کیلومتر را هر روز به عنوان بخشی از برنامه تمرینی شایسته‌سازی خود به جاگینگ اختصاص می‌دادند. در نیوزیلند، طی دهه‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰، کلمه “کار جاده” بیشتر با کلمه ” جاگینگ ” که توسط مربی نیوزلند آرتور لیدیارد ترویج شد، جایگزین شد، کسی که اعتبار محبوب‌شدن جاگینگ به وی داده شده است. ایده جاگینگ یا نرم دویدن به عنوان یک فعالیت سازمان‌یافته در یک برگه مقاله ورزشی در نیوزیلند The New Zealand Herald در فوریه ۱۹۶۲ مطرح شد، که در آن گفته شده بود، یک گروه از ورزشکاران سابق و مشتاقان آمادگی جسمانی که یک بار در هفته به منظور “آمادگی جسمانی و جامعه‌پذیری” می‌دوند. از آنجایی که آنها در حال جاگینگ بودند، روزنامه پیشنهاد داد که این باشگاه ورزشی “میتواند باشگاه جاگرهای اوکلند نام‌گذاری شوند – که تصور می‌شود اولین استفاده از کلمه “جاگر” باشد. بیل باوورمن مربی دوومیدانی دانشگاه اورگن، بعد از جاگینگ با لیدیارد در نیوزلاند در ۱۹۶۲، یک باشگاه جاگرها را در یوجین راه‌اندازیی کرد. او کتاب جاگینگ را در سال ۱۹۶۶ را منتشر کرده که به محبوب‌شدن جاگینگ در آمریکا کمک کرد.
جاگینگ به عنوان ورزش
جاگینگ ممکن است همچنین به منظور گرم کردن یا سردکردن برای دونده‌ها یا حتی سایر ورزشکاران به کار گرفته شود یا حتی از آن به عنوان یک فعالیت قبل و بعد از مسابقه یا تمرین استفاده شود. معمولاً دونده‌های جدی از جاگینگ یا نرم دویدن به منظور ریکاوری فعال طی تمرینات اینتروال استفاده می‌کنند. برای مثال، یک دونده‌ای که می‌خواهد تکرارهای سریع ۴۰۰ متر را در سرعت ۳ دقیقه بر کیلومتر بدود، نیاز دارد تا با سرعت ۵ دقیقه بر کیلومتر ریکاوری‌های دویدن را انجام دهد.
جاگینگ میتواند به عنوان یک روش برای افزایش استقامت یا فراهم‌آوردن یک نوعی از ورزش قلبی عروقی البته با فشار کمتر روی مفاصل یا درگیری کمتر سیستم قلبی عروقی استفاده شود.
جاگینگ و دویدن
همان‌طور که در بالا نیز گفته شد، جاگینگ تعریف مشخصی ندارد. اما این نوع ورزش معمولاً به نوع آهسته‌تر دویدن گفته می‌شود. در حالی که یک فرد ممکن است با تمام سرعت خود ندود، با این حال جاگینگ یا نرم‌دوی هنوز هم یک الگوی متفاوت است که نیازمند کمی سرعت بیشتر از سرعت پیاده‌روی است. برای بیشتر افراد، دویدن شامل حرکت در سرعت شش مایل بر ساعت یا قادر بودن به اتمام یک مایل در ده دقیقه است. با این پارامترها، دویدن یک ۵ کیلومتر حدودا ۳۰ دقیقه زمان می‌برد، جایی که جاگینگ برای این مسافت معمولاً به دلیل سرعت آهسته‌تر نیازمند بیشتر از ۳۰ دقیقه برای اتمام ۵ کیلومتر است. البته، این بیشتر یک تعریف عملی است و نه یک تعریف قطعی اما یک پیشنهاد برای درک تفاوت بین دویدن و جاگینگ است.
بر اساس برخی گزارش‌ها، متوسط سرعت دویدن برای یک زن ۱۰:۲۱ دقیقه برای هر مایل است و متوسط سرعت دویدن برای یک مرد ۹:۰۳ دقیقه برای هر مایل است. بنابراین، دویدن ۱۰ کیلومتر معمولاً حدود یک ساعت طول می‌کشد برای هر مرد یا زنی که با این سرعت می‌دود. یک ماراتن (حدود ۴۲ کیلومتر) معمولاً برای یک دونده با تجربه، فارغ از جنسیت، کمی بیشتر از چهار ساعت طول می‌کشد تا تمام شود.
با این وجود، هیچ زمان دقیق و استانداردی وجود ندارد که تعیین کند شما در حال انجام کدام نوع ورزش هستید (یعنی سرعتی تعیین نشده است که اگر پایین‌تر از ان سرعت بدوید شما در حال جاگینگ باشد. مثال بالا برای سرعت جاگینگ فقط بر پایه مشاهدات بود). در واقع این‌طور نیست که بگوییم اگر از سرعت فرضی خاصی سرعت خود را پایین بیاورید، شما به طور ناگهانی یک «دونده آرام یا جاگر» خواهید شد به جای اینکه یک دونده رانر باشید. در واقع، بیشتر افراد براساس مسافت، با سرعت‌های متفاوتی می‌دوند و بییشتر افراد زمانی که به یک سن خاصی می‌رسند، سرعتشان را پایین می‌آورند. بنابراین، تمایز بر اساس سرعت احتمالاً نتواند به خوبی تفاوت بین جاگینگ و دویدن را از هم تمیز دهد. چون سرعت یک عامل شخصی است و میتواند با توجه به هر فردی متفاوت باشد.
هیچ استاندارد سخت‌گیرانه‌ای برای وقتی دونده‌ها تبدیل به جاگرها شوند وجود ندارد اگرچه بعضی از منابع می‌گویند که اگر با سرعت ۶.۲۰ دقیقه بر کیلومتر بدوید، شما در واقع در حال جاگینگ هستید.
با این حال بهترین قضاوت برای اینکه در حال جاگینگ هستید، سرعتی مخصوص به شماست که کمترین فشار را به قلب و عروق و مفاصل شما وارد می‌کند و این سرعت با توجه به سابقه دویدن، آمادگی جسمانی و حتی وزن و نوع تمرین میتواند متفاوت باشد.
– تعریف جاگینگ
آیا واقعاً کلمه اهمیت دارد؟
بعضی از افراد معتقد هستند که جاگرها درو اقع دونده‌های بیشتر گاه‌به‌گاه هستند – آنهایی که گاهی اوقات می‌دوند و یک برنامه تمرینی را دنبال نمی‌کنند و در مسابقات به رقابت نمی‌پردازند.
آنچه برخی دونده‌ها و جاگرها می‌گویند
شاید از بعضی‌ها بشنوید: “من یک جاگر هستم، قطعاً دونده (رانر) نیستم.” این افراد ممکن است اگر در دستهٔ “دونده‌ها” قرار بگیرند، شگفت‌زده شوند—انگار که شایستگی این عنوان را ندارند. به همین ترتیب، تعداد زیادی از دونده‌ها هم هستند که اگر کسی آنها را جاگر خطاب کند، دلخور می‌شوند. ماهیت غیررسمی واژه «جاگینگ» ممکن است برای برخی از دونده‌هایی که در ورزش خود جدی هستند، ناخوشایند باشد. دونده‌ها نمی‌خواهند به عنوان کسی شناخته شوند که فقط هر از گاهی برای یک دویدن آرام بیرون می‌رود. برای آنها، دویدن بیشتر یک تلاش ورزشی، یک سبک زندگی، و یک اشتیاق است.
دونده‌ها اغلب خود را به‌طور کامل در تمرینات درگیر می‌بینند. آنها فقط برای سوزاندن کالری بیرون نمی‌روند—بلکه با هدف یا اهداف مشخصی می‌دوند، سخت تلاش می‌کنند، اغلب از شیب‌های تند بالا می‌روند یا در زمانی که آب‌وهوا نامساعد است در سالن‌های ورزشی بر روی دستگاه‌های صعود عمودی تمرین می‌کنند—و به اهداف مختلفی دست می‌یابند. شاید آنها سریع‌ترین یا برجسته‌ترین دونده‌ها نباشند، اما این ورزش را دوست دارند و آن را جدی می‌گیرند.
هیچ دونده‌ای حتی دونده نخبه قهرمان را نیز نمی‌توان یافت که دویدن جاگینگ را تجربه نکرده باشد. بعضی اوقات دونده‌ها نیاز دارند تا برای ریکاوری از تمرینات سخت گذشته، دوهای سبک‌تری را با شدت کم (سرعت پایین) بدوند تا بتوانند برای دوهای سنگین و شدت بالا ریکاوری شوند. بنابراین هر دونده‌ای در واقع یک جاگر است و در این شکی نیست.
چقدر سریع باید بدوم؟
دکتر جورج شیهن، نویسنده پرفروش دهه ۱۹۷۰، می‌گوید: “تفاوت بین یک دونده و جاگر امضایی است که در فرم ثبت‌نام مسابقه ثبت می‌کند.”
البته، این نقل‌قول کمی قدیمی شده است، چون امروزه اکثر مردم به‌صورت آنلاین در مسابقات ثبت‌نام می‌کنند و امضایی نیاز نیست، اما مفهوم آن هنوز هم مرتبط است. اساساً، اگر آن‌قدر از دویدن لذت می‌برید که در مسابقه‌ای جاده‌ای شرکت کرده‌اید، شما یک دونده‌اید—صرف‌نظر از سرعتتان یا اینکه چقدر این کار را انجام داده‌اید.
با این حال، شرکت در مسابقه نباید یک الزام برای خود را دونده نامیدن باشد. افراد زیادی هستند که سال‌هاست می‌دوند، اما هرگز شمارهٔ در مسابقه‌ای شرکت نکرده‌اند بنابراین این تعریف آن چنان هم درست نیست.
فواید سلامتی دویدن و جاگینگ
در حالی که مطالعه‌ای وجود دارد که دویدن سریع‌تر را با مزایای سلامتی بیشتر مرتبط می‌دانند (از جمله کاهش خطر فشار خون بالا، کلسترول بالا، و دیابت)، نویسندگان این مطالعه به‌سرعت به این نکته اشاره می‌کنند که نتایج آنها رابطهٔ علت و معلولی را اثبات نمی‌کند. این بدان معناست که دویدن سریع‌تر الزاماً موجب سلامت بهتر نمی‌شود. علاوه بر این، دونده‌ها ممکن است به‌شدت در حین دویدن سریع‌تر تعریق داشته باشند و به الکترولیت‌های بیشتری نیاز داشته باشند.
در واقع، بیشتر متخصصان سلامتی به شما خواهند گفت که بهترین ورزش برای سلامتی مطلوب، ورزشی است که به طور منظمی مایل به انجام آن هستید. از این گذشته، بسیاری از مربیان دو، تمرینات سرعتی (تمرین با سرعت بالاتر) را با روزهایی که شامل دویدن طولانی و آهسته می‌شوند ترکیب می‌کنند.
در نهایت، اینکه چه زمانی خود را دونده بنامید، واقعاً مسئله‌ای است که به ترجیح شخصی شما برمی‌گردد. هیچ آزمون سرعت یا مرزی وجود ندارد که برای اثبات دونده بودن خود مجبور باشید از آن عبور کنید و نیازی نیست که مسابقه‌ای بدوید یا کفش‌های مخصوصی بپوشید تا یک دونده شوید.
اگر سال‌هاست به شکل جاگینگ می‌دوید و قصد دارید به همین شکل ادامه دهید، پس با خیال راحت این عنوان را برای خود انتخاب کنید. اما اگر به این ورزش علاقه دارید (حتی اگر بعضی اوقات از آن خوشتان نیاید)، می‌توانید با افتخار خود را دونده بنامید، صرف‌نظر از سرعت یا سطح تجربه‌تان.
خلاصه کلام اینکه چه یک کسی باشید که جاگینگ می‌کند (یعنی با سرعت پایین می‌دود) یا یک کسی که با سرعت بالا می‌دود، به هر صورت شما یک دونده هستید و در این شکی نیست. مهم این است که شما یک فعالیتی را که سلامتی جسمی و روانی بسیار زیادی برایتان به ارمغان می‌آورد را انجام می‌دهید؛ و به خود این پیام را می‌دهید که من برای سلامتی خودم ارزش قائل هستم به همین دلیل می‌دوم !.
