عناوین سیاسی نادرست، بسیاری را در عصر شبکه‌های اجتماعی فریب داده است و “حقایق جایگزین” به موضوعات حزبی محدود نمی‌شوند. هر بلاگر یا اینفلوئنسری می‌تواند پست، توییت یا هر توصیه تمرینی را فورا به اشتراک بگذارد – اما آیا این کار درست است؟ همیلتون، مربی و روان‌شناسی ورزشی واقع در آتلانتا در این باره می‌گوید: “شما می‌توانید واقعاً اطلاعات کم ارزشی را پست کنید و این کار را ادامه دهید.”
در حالی که محتوای نادرست سریع‌تر از هر چیزی پخش می‌شوند، اما شما می‌توانید از اینترنت برای بررسی منابعتان نیز استفاده کنید. رایان وارنسبورگ مربی در کارولینای شمالی در این باره می‌گوید: “آن گام اضافی را بردارید و از خودتان بپرسید، خب باشه این (اطلاعات یا خبر) از کجا اومد؟ این نسبت به سالهای گذشته آسان تر شده است.
یک مصرف‌کننده باهوش اطلاعات آنلاین دویدن بودن می‌تواند از فلات تمرینی، بیش‌تمرینی یا مصدومیت‌ها پیشگیری کند. در ادامه کارشناسان ما همیلتون و وارنسبورگ حقایقی را درباره چهار اشتباه رایج تمرینی که از طریق شبکه‌های اجتماعی تشویق می‌شود بیان خواهند کرد. با ادامه مطلب با دویدن عشق است همراه باشید.
۰۱.اشتباه اول: مسابقه‌دادن در هر تمرین دو
پست‌های اینستاگرامی که با زمان و مسافت پیموده شده منتشر می‌شوند، قطعاً با سرعت‌های سریع‌تر بهتر به نظر می‌رسند. با این حال، بدون روزهای ریکاوری، بدن شما هرگز بعد از تمرینات سخت، فرصت قوی‌تر شدن را نخواهد داشت. به اضافه اینکه، تمرینات با سرعت-آرام میتوکندری‌ها را در عضلاتتان می‌سازند که اندامک‌های ریزی در عضلاتتان هستند که چربی و گلوکز را به انرژی موردنیاز برای دویدن تبدیل می‌کنند. آنها همچنین به تقویت تاندون‌ها، استخوان‌ها و فیبرهای کند عضلانی کمک می‌کنند – نوعی از عضلات که به شما کمک خواهند کرد تا مسافت‌های بیشتر از دوهای کوتاه سرعتی را بدوید.
راه‌حل: به جای اینکار، تمرینات سختتان را به یک یا دو روز در هفته محدود کنید (طبق گفته همیلتون سخت‌ترین تمرین مسافتی‌تان فقط باید ۷ درصد از حجم هفتگی شما را شامل شود). در دوهای دیگرتان، شما باید قادر باشید که به صورت کامل بتوانید با دوستان دونده‌تان جملات را به شکل کاملی بگویید و اگر رفتن به مکان‌های عمومی شما را وسوسه می‌کند که سرعتتان را بالا ببرید، ساعتتان را در خانه بگذارید یا اپلیکیشن تمرینی‌تان را در چنین روزهایی استفاده نکنید.
۰۲. اشتباه دوم: شرکت در هر مسابقه
بلاگرها یا دیگر اینفلوئنسرها معمولاً ورودی رایگان مسابقه را برای تبلیغات آن مسابقات دریافت می‌کنند که همین امر مشارکت مکرر آنها در مسابقات را توضیح میدهد. اما انجام مسابقات ماراتن و نیمه ماراتن چند بار در سال، باعث اعمال استرس زیاد به بدنتان و افزایش احتمال مصدومیت می‌شود و برای اینکه بهترینتان را انجام دهید، شما به زمان برای ساخت مسافت و تیپر (کاهش حجم/زمان تمرینی در چند هفته مانده به مسابقه) و سپس ریکاوری بعد از آن نیاز دارید.
راه‌حل: به جای این کار اگر هدفتان ثبت سریع‌ترین زمان دویدنتان است، مسابقات ماراتنتان را به دو ماراتن در سال و ۴ تا ۵ ماه فاصله بین آنها کاهش دهید. دونده‌های مبتدی باید سه نیمه-ماراتن در سال انجام دهند (البته با اولویت صدای بدن)، در حالیکه باتجربه‌ها می‌توانند چهار نیمه-ماراتن هم بدوند. بیشتر دونده‌ها می‌توانند مسابقات کوتاه‌تر را اغلب انجام دهند – مانند یک مسابقه ده کیلومتر هر هشت هفته یک بار یا مسابقه ۵ کیلومتر هر شش هفته یکبار. اگر از این رویدادها به عنوان دوهای تمرینی استفاده می‌کنید می‌توانید در رقابت‌های بیشتری شرکت کنید. اما اگر با چسباندن شماره شرکت در مسابقه به سینه‌تان، کنترلتان را از دست می‌دهید، این راهبُرد خیلی نمی‌تواند برایتان مفید باشد.
۰۳. اشتباه سوم: سلفی‌های وسط دویدن
پست گذاشتن درباره وسط یک دو آسان ممکن است به ارتباط شما با جامعه دونده‌ها کمک کند. اما توقف طی دو تمپو، دو با سرعت مسابقه یا دوهای طولانی می‌تواند در بهبود عملکردتان تداخل ایجاد کند. وارنسبورگ می‌گوید هدف تمرین‌کردن، حفظ شدت در یک دوره زمانی طولانی است. اگر در وسط تمرینتان توقف کنید، شما پویایی حرکت را تغییر می‌دهید. و سپس ایمنی و رسومی که وجود دارد: توقف در حین دویدن گروهی و بیرون آوردن گوشی می‌تواند باعث برخورد و انباشته‌شدن جمعیت شود.
راه‌حل: به جای این کار، مستندسازی حین دویدن را برای دوهای آسان نگهدارید (البته در انجام اینکار زیاده‌روی نکنید در غیر این صورت به‌زودی تمام فکر و ذهنتان در حین تمرین گرفتن سلفی و فیلم از تمرین و پست‌کردن آن در اینستاگرام خواهد شد)، و قبل از بیرون آوردن گوشی‌تان، چند بار محیط را برای توقف بررسی کنید و از دیگران برای پست یک عکس گروهی اجازه بگیرید. درست مانند اینکه در ترافیک هستید، شما باید به افراد اطرافتان احترام بگذارید.
۰۴.اشتباه چهارم: انجام همه تمرینات گروهی
یک دو گروهی در شنبه در ناکجاآباد. یک تمرین گروهی پیست در پنج‌شنبه. یک کلاس دیگر تمرینی در چهارشنبه. یک برنامه فشرده هفتگی با گروه‌های تمرینی، باعث می‌شود تا اینستاگرامتان پر شود از عکس‌های با هشتگ #ما_بهترینیم اما اگر این کار را ادامه دهید، به‌زودی باید پست‌هایی از رفتن به فیزیوتراپی برای مداوای مصدومیتتان آپلود کنید. تمرینات با شدت بالا، حتی اگر بدون دویدن یا دویدن کمی باشند، آسان به حساب نمی‌آیند و انجام تمرینات با شدت بالای هر روزه خطر بیماری و مصدومیتتان را بالا خواهد برد.
راه‌حل: به جای این کار، از قدرت انگیزشی گروه‌ها به شکل استراتژیکی استفاده کنید. برای چیزهایی مانند تمرینات پیست، دوستانی با سطح آمادگی جسمانی نزدیک به خودتان انتخاب کنید و با احساس خستگی تمرین را به پایان برسانید اما همه انرژی‌تان را صرف نکنید.
تمرینات روزهای سخت را با نوع آسان یا روزهای استراحت آن به صورت متناوب انجام دهید (نه اینکه پشت سر هم تمرینات سخت داشته باشید). تمرینات کراس‌تراینینگ شدت بالا می‌توانند با دوهای سخت در فصل بدون مسابقه (off-season) جایگزین شوند. اما در هشت تا ۱۲ هفته آخر قبل از رویداد هدف روی تمرینات سخت دویدنی که مسافت مسابقه را هدف قرار می‌دهند تمرکز کنید.
خیلی درست بود، این مقاله رو دقیقاً الان لازم داشتم